حلقه ی رندان

توی دو هفته ی اخیر از همه ی شبکه های اجتماعی جز تلگرام و واتس‌اپ که در واقع بیشتر حکم پیام رسان را دارند موقتا خارج شده ام. نیاز دارم به این که کمی زندگی شخصی و کاری و فضای ذهنی ام را ترمیم کنم. فضای مجازی به من همه چیز داد و از من همه چیز گرفت. به هرحال روی زندگی ام تأثیر عمیقی گذاشت و این که دوست داشتنی هایش را دوست دارم باعث نمی سود تا همیشه به آن مدیون باشم و چشم بر روی بدی هایش ببندم.

آدم دلش برای دوستان مجازی اش تنگ می شود اما از من پیرمرد به شما نصیحت، جز کسانی که از این طریق پیدا می کنید و بعد صمیمیتتان جدا از این که اینجا با هم آشنا شده اید ادامه پیدا میکند، بقیه را چندان چدی نگیرید. آدم یکدفعه به خودش می‌آید و می‌بیند دارد به سلیقه‌ی دیگران زندگی می‌کند تا همیشه آن افراد دوستش داشته باشند.

پی نوشت: دوستی در وبلاگ داشتم که جزو سه چهار وبلاگی بود که همیشه دنبال میکردم، کامنت میگذاشتم و میگرفتم و مثلا صمیمی بودیم. اما ناگهان غیب شد و حتی بلاکمان کرد! بدون هیچ دلیل و توضیحی. و 

این هم آخرین قاب ما بعد از دو سال بی خبری از او بود! البته از این اتفاق چند ماهی می گذرد و ربطی به این پست ندارد. اما اتفاقی است که مشابه آن دیر یا زود برای خیلی هایمان می افتد.